Is het ouder worden? Het verhuizen? Is het Corona? Het werk? In elk geval is het kijken naar de weegschaal ‘s morgens dit jaar ineens pijnlijker geworden dan de spiegel. En daar was ik al geen fan van.
Er is geen ontkennen aan. Ik hoor bij de club van 49,3% Belgen die overgewicht heeft.
Het is een pijnlijke vaststelling. Ja, ik heb altijd wat geschommeld. In de winter pakte ik wat kilo’s en zo ergens rond april trok ik de handrem even op en dook ik opnieuw naar een gewichtsniveau waarmee ik kon leven.
Zo niet dit jaar. Ik sportte de maand januari aan frut. We verhuisden. Er was een boel werk. Thuis. Klanten. Er was corona die me de zin in sporten ontnam. Er waren excuses die pour ‘s en servir waren en nu zit ik ermee. Coronakilo’s en de winter moet nog beginnen.
Wat op het eten letten. Het midweekse aperitief laten vallen. Een postit in de koekjeskast: ‘afblijven Seurinck’. Opnieuw meer bewegen. Dat is zowat het plan. Intermittend fasting en andere diëten: ik denk niet dat het echt iets voor mij is.
De termen digitale transformatie en platform-denken zijn de laatste jaren even vaak gebruikt als misbruikt.
Jeff Bezos is er al even mulimiljardair mee geworden en het is stellig mijn indruk dat bol.com lang niet het kneusje is binnen de Ahold Delhaize groep. Daar wordt echter danig geheimzinnig over gedaan.
Deze week kreeg ik een persbericht van de mensen van Decathlon. Ook zij gaan de digitale platformtour op. In samenwerking met de (uiteraard Franse) e-commerce bouwer Mirakl gaan ze vanaf eind dit jaar hun webshop openstellen voor andere sportmerken.
Een uitgebreider aanbod
Offline hebben ze dat idee in België al getest met de Belgische e-bike startup Cowboy die in de winkel letterlijk een podium heeft gekregen. Voor de online winkel hebben ze (ook) een afspraak met de ‘Dutch designed’ e-bike Bayck.
Er worden meteen samenwerkingsverbanden aangekondigd met onder meer UCI en Santini. Binnenkort kan je dus officiële wielertruitjes van verschillende merken en zelfs een wereldkampioenwielrennentruitje (niet doen!) kopen via het platform. Ook Stasdock, het Amsterdamse koersfietsenophangsysteem heeft al getekend bij Decathlon.
De logistiek blijft in handen van de partners waarmee ze samenwerken, tenzij de partners ook dat uit handen geven. Dat betekent dus dat een shirt van het huismerk en een broek van Santini gekocht in de Decathlon webshop vanuit twee richtingen zullen worden aangeleverd.
De toekomst van het Decathlon platform
De ambities reiken trouwens ook verder. Bij lancering wordt gefocust op producten, op termijn wil Decathlon ook diensten gaan verkopen via het platform. Denk aan reizen en workshops.
Het idee van Decathlon blijft daarbij om betaalbare kwaliteit voorop de blijven stellen. Met het platform willen ze ook het beste sportaanbod bieden. Daar kan ik inkomen. Dat ze hierbij een beetje de sportmarkt afromen is natuurlijk aardig meegenomen.
We schrijven 1897. Paul Doumer, de gouverneur-generaal van de Franse kolonie Indochina, heeft een plan. Hij wil van Hanoi (de huidige hoofdstad van Vietnam) een stad maken naar Westers beeld. Prioriteit? De uitbouw van een stelsel van riolen.
Die riolen blijken echter een ideale leefomgeving voor ratten en wanneer die in 1902 steeds vaker opduiken in de betere buurten wordt alarm geslagen. Een leger van rattenvangers wordt gerecruteerd en al snel worden ratten per duizendtallen gevangen. Op 12 juni 1902 werden niet minder dan 20.114 rattenstaarten als vangstbewijs aangeboden bij de lokale autoriteiten.
De rattenpopulatie hield echter verbazingwekkend goed stand. Pas toen er opvallend veel ratten zonder staart werden opgemerkt werd duidelijk hoe de vork werkelijk aan de steel zat. Niet ver buiten Hanoi werden daarna diverse rattenkwekerijen opgedoekt.
Dit verhaal is een klassieker in de populair statistische literatuur. Het is een voorbeeld van het Cobra-effect. Ook de Britse koloniale waren in hun Indische kolonie namelijk al eens in de vang-die-beesten-en-wij-betalen-val getrapt. Vandaar de naam…
Hoe het cobra-effect werkt
Het cobra-effect treedt op wanneer de oplossing voor een probleem het omgekeerde effect heeft van wat de bedoeling hoorde te zijn. De oorzaak? De menselijke natuur om te denken dat de snelste weg van A naar B immer en altijd een rechte lijn moet zijn.
Zeker wanneer er een positieve feedback ingebouwd zit in het systeem, is het moeilijk voorbij de Cobra te kijken. We betalen de lokale bevolking per staart, de lokale bevolking brengt staarten en krijgt betaald. Iedereen gelukkig. Intussen groeit de rattenpopulatie verder aan en heb je niets in de gaten.
Tenzij je natuurlijk wat langer of verder kijkt dan je neus lang is.
Het cobra-effect in marketing
Digitale marketing zit vol potentiële cobra’s. Alles is meetbaar, zo roepen we al jaren. En dat is juist. Op Cobraniveau. Alle online communicatiekanalen meten hoeveel mensen wat doen met jouw advertenties. Je weet hoeveel mensen een online aankoop doen. De grote platformen hebben zelfs systemen om offline conversies te meten.
Ik ga er niet om liegen: ik ben daar dol op. Want mensen zijn tot op zekere hoogte voorspelbaar. X impressies zijn Y clicks zijn Z conversies. Na een aantal campagnes kan je er zo een lijn op trekken. Telkens weer vind je manieren om beter van X naar Y te gaan of sneller van Y naar Z. Zo blijf je als strateeg aan de waggel.
Het gebeurt meer dan eens dat er mij gevraagd wordt naar KPI’s. Dan zet ik me over allerlei mentale en statistische drempels en schiet ik mezelf in de voet door realistisch ambitieuze doelstellingen voorop te stellen. Goed wetend dat ik het mezelf een pak makkelijker had kunnen maken door mijn verwachtingen lager te zetten en ze dan los te overtreffen. Ik zie het vaak genoeg gebeuren.
Soms betrap ik mezelf op de gedachte hoe gemakkelijk het zou zijn om shortcuts te nemen. Om een KPI die je heel ambitieus had ingezet makkelijk zou kunnen overtreffen. Als je maar genoeg staarten zou kunnen verzamelen.
Dan denk ik weer aan de ratten en leg ik uit aan een klant dat die KPI niet is gehaald en dat daar goeie redenen voor zijn.
Als wij ten huize Seurinck met één iets geluk hebben gehad in 2020, dan is het met onze verhuis. Van een appartement in Berchem naar een huis Aartselaar zowat drie weken voor het land in lockdown ging. Van één verdieping naar een huis met achterbouw is ook een uitdaging voor de IT-dienst. In casu: ondergetekende.
De lockdown bracht twee thuiswerkende mensen die vaak tegelijk aan het videoconferencen waren. Plus kinderen die van tijd aan het Zoomen, Universiteit van Vlaanderen of YouTuben waren. Een oplossing werd gezocht en gevonden tot het zomer werd.
Toen lonkte de schaduw van de tuin en daar kreeg ik het niet op orde. Bereik ja, maar niet zo dat je zonder zorgen een Teams meeting in zou gaan. Niet dat ik het niet geprobeerd heb. Tot de mensen van AVM hier een Fritz! Repeater 2400 lieten bezorgen.
De installatie van de Fritz! repeater
Alles simpel vertelde mij de handleiding. Repeater het stopcontact in, wachten op pinkend lampje, knopje op de repeater indrukken, WPS van de router inschakelen en klaar. Als het simpel klinkt, werkt het in mijn hoofd al niet.
Exact zoals beschreven op het doosje deed ik mijn drie klikken en zeggen en schrijven twee minuten later stapte ik met telefoon en Wifi-analyser app de tuin in.
Wij beschikken hier nu niet over een uitgestrekt domein, daar niet van maar het verheugde mij dat ik nu ook achteraan de tuin een verbinding vond die een toevallige teams meeting met een collega kon opvangen.
Een repeater, werkt dat wel?
Sceptisch omschreef mijn gevoel nog het meest. Want research en ervaring had mij geleerd dat zo’n repeater toch maar een dom ding is. Het krijgt zijn internet draadloos binnen en verspreidt het via een andere antenne verder. Zelfs good in betekende in mijn hoofd garbage out.
Daarom was ik in huis gegaan voor een oplossing met netwerkpunten die hun broninternet over de electriciteitskabel trekken. Een oplossing die ervoor zorgde dat hier een lockdown lang vrij stabiel kon worden gewerkt.
Edoch: zoals ik eerder schreef op Twitter: Duitse Gründlichkeit, het bestaat nog. Deze repeater had net zo goed door HG kunnen gemaakt zijn: hij doet wat hij belooft.
Deze repeater kan je, wanneer je alle toestellen bij AVM inslaat ook in een mesh netwerk zetten. Zonder technisch te worden: dat is het netwerktype dat de IT’er bij jou op kantoor heeft hangen dat ervoor zorgt dat jij met je call van je bureau naar de andere kant van het verdiep kan lopen zonder onderbreking.
De repeater staat ondermeer te koop bij de online winkel van ons allemaal, die met de glimlach én je vindt ‘m bij Mediamarkt en kost ergens rond de € 75. Dat heb je er na drie keer ‘Godverdomme, dat internet werkt hier weer voor gene meter’ al uit.
Twee AVM Fritz! te geef
Het beste nieuws? Bij AVM liggen nog twee exemplaren te wachten op twee mensen die mij via gelijk welke weg vertellen waarom zij zo’n Fritz nodig hebben. Stuur mij een bericht via het formulier hieronder en je gaat de grote grabbelton in. Trekking: zondag 13 september.
Sidenote: voor deze blogpost kreeg ik van AVM een repeater in de bus en ook de give away wordt door hen gesponsord. Dat betekent echter niet dat dit mijn review in enige zin heeft gekleurd.
Als marketing-communicatie-ditgitaal-strateeg moet je Sun Tzu’s ‘The art of war’ gelezen hebben, naar het schijnt. Je moet zoveel… Dus las ik een ander boek. Of ik volgde een cursus, zo je wil.
Masters of War: History’s Greatest Strategic Thinkers is opgenomen met Andrew R Wilson van het Naval War College. Kort gezegd: als strateeg bij de Amerikaanse Marine heb je of les van de man gehad of je bent te oud.
Militair strategisch denken door de eeuwen heen
Wilson neemt een dikke 12 uur om samen met de luisteraar door de geschiedenis van het militaire denken te lopen. Van Thucydides’ vaststelling dat het tussen grootmachten ooit wel eens tot een clash moet komen tot het 21ste eeuwse denken over terrorisme en contraterrorisme.
Tussendoor komen Sun Tzu (ja, toch hij), Machiavelli en Von Clausewitz en andere huishoudnamen langs. Er zijn ook namen waar ik niets van wist. Antoine-Henri Jomini bijvoorbeeld. De man diende zowel Napoleon als de Russen en inspireerde het wetenschappelijke denken over strategie.
Het is een stevige cursus waar je beter niet aan begint als je niet de basis van de Vietnamoorlog, de strijd tussen Athene en Sparta of de Napoleontische oorlogen kent. De cursus heeft een sterk geschiedkundige inslag en Wilson gaat er nogal vanuit dat je minstens ruwweg weet waar het over gaat en wat er is gebeurd.
Als je die basiskennis meehebt, is de cursus niet alleen een mooie bloemlezing van de grootste strategische denkers uit de militaire geschiedenis. Het geeft je ook een beetje een inzicht in het hoe en waarom van sommige acties. En dat je achteraf makkelijk praten hebt en voor alles een uitleg kan verzinnen.
Nadenken over de militaire metafoor
Het nadenken over militaire strategie en het dan overzetten op een marketingstrategie, het is een oefening die ik vanaf nu wel meer ga doen. Want nee, ik heb geen ambitie in het leger of bij NAVO. Als strateeg kan je er echter wel wat mee.
Wat als mijn merk een markt wil openbreken of wat als het net een positie te verdedigen heeft. Vol voor de confrontatie? Aanval op de periferie? Of toch maar voorbereiden op oorlog om de vrede te bestendigen?
Het was er gewoon nog nooit van gekomen, om Dan Ariely’s klassieker Predictably Irrational te lezen. Het boek is nochtans helemaal up my alley en dateert ook alweer uit 2005. Een boek van vijftien jaar oud in een vakgebied dat sedertdien zowat geboomd is. Is dat nog relevant om te lezen?
Dat blijkt van wel. Omdat Ariely zelf best wel wat onderzoek heeft gedaan, is het boek een beetje teruggaan naar de bron.
Predictably Irrational beschrijft -zoals de titel al aangeeft- het voorspelbare irrationele gedrag van mensen. Tegen de wetten van klassieke economie in gaat de vraag omhoog als de prijs maar genoeg stijgt. Evengoed vinden we bier met twee druppels balsamicoazijn lekkerder dan het winkelbier. Tenzij onderzoekers op voorhand vertellen dat er azijn aan het bier is toegevoegd.
Ariely schetst in dertien hoofdstukken een beeld van de irrationaliteit van de mens die anno 2020 niet écht meer verrast. Daarvoor heb ik mogelijk al wat teveel boeken uit de stal van de behavioural economisten gelezen.
Ariely is succesauteur én heeft op Google Scholar meer dan vijfenveertigduizend citaten achter zijn naam staan. Dat heeft te maken met zijn werk maar evengoed met de manier waarop hij het weet te verpakken. Predictably Irrational is meesterlijk geschreven en net daarom is het één van die standaardwerken uit de behavioural economics geworden.
Er zijn vast goede redenen voor op te geven dat de heraanleg van een brug en het aanbouwen van een fietsersbrug drie jaar moet duren. Eén van die redenen is symptomatisch.
Case at hand: in Antwerpen is in augustus 2016, zeggen en schrijven een dikke drie jaar geleden begonnen met de bouw van een fietsersbrug over de Singel (voor mensen die niet van hier zijn: een soort ringweg). Naderhand werd ook de bijhorende auto-fiets en voetgangersbrug over de ring aangepakt.
Dit alles speelde zich af bij ons om de hoek. De brug ligt op zowat de helft van mijn fiets- en autoverplaatsingen én op weg naar het station. Ik heb het dus wat kunnen volgen.
Deze blogpost had een lijst kunnen bevatten van onbegrijpelijke beslissingen: van het nu eens om 6uur ‘s morgens palen in de grond heien op een verlaten parking en dan weer weken stilleggen van de werken. Van het herinrichten van de verkeerslichten waardoor je er met de fiets (letterlijk) vijf minuten over deed om de overliggende hoek te bereiken.
Liever heb ik het over een ziekte die de wegenwerken in ons land teistert en het gevolg is van ondoordachte beslissingen in het verleden en het syndroom van nu-ton-en-noois in het heden. Het syndroom lijkt een vreemde kronkel waar politici last van hebben en aannemers willens nillens in meestappen.
Het zorgt ervoor dat verkeerspleinen worden heraangelegd waarvan iedereen op voorhand kan en (in het geval er specialisten betrokken zijn) zou moeten weten dat de oplossing erger dan halfslachtig zal zijn.
Het resultaat is een compromis à la Belge dat wordt bekroond met kruispunten waar vier tot zeven verschillende wegbekledingen uit dichte en verre verledens een disharmonie vertonen waar Stockhausen’s muziek niet bij in de buurt komt.
De resultaten laten zich voelen in wegenwerken die eindeloos duren. Omdat een weg niet gewoon voor twee weken mag afgesloten worden. Want De Lijn. Want de buurtbewoners. Want de fietsers. Want de automobilisten. Want iedereen half content zorgt ervoor dat niemand iets moet uitleggen.
Het syndroom van nu-ton-en-noois komt niet voort uit slechte bedoelingen, dat weet ik bijna zeker. Het komt voort uit de beslissing om niet te beslissen.
Wie luidst roept krijgt gelijk maar niet zonder consessies. Kruispunten zijn omwille van de heilige doorstroming half-vierkant groen voor fietsers en voetgangers, slimme verkeerslichten worden dom gehouden. Een haakse bocht wordt ter wille van snelle fietsen verbreed. Daardoor wordt de doorgang voor voetgangers weer wat smal…
Zo blijf je -en ik keer even terug naar het geval om de hoek- drie jaar lang aan de waggel. Het eindresultaat? Dat moet ik schuldig blijven. Gisteren zag ik opnieuw mannen graven. Vorige week is de bocht in het fietspad van 345 graden wat breder gemaakt. Wij verhuizen binnenkort.
Nee, ik zal het niet onder stoelen of banken steken: ik ben al even fan het merk Polestar. Eerder produceerden ze daar performancemodellen, gebaseerd op Volvo-wagens. Nu willen de Zweeds-Chinezen er een eigen merk van maken.
Ze verloochenen daarbij hun performanceverleden niet (helemaal) en kijken tegelijk naar de toekomst. Elektrische wagens, verkoop via internet en slechts een handvol dealers. In België plannen ze er vier in: Brussel, Antwerpen, Gent en Luik.
Twee modellen. Klaar.
De wijsheden uit The Choice Paradox (en het wetenschappelijk onderzoek daaromtrent)beginnen stilaan de autowereld binnen te sluipen. Er zijn twee modellen Polestar: de Polestar 1 en de Polestar 2.
Van de Polestar 1 worden slechts 1500 exemplaren geproduceerd, wist men mij op de stand van Polestar op het autosalon te vertellen. Met een prijskaartje van om en bij de € 175.000 wordt met de hybride sportkar dan ook eerder naar verzamelaars dan naar woon-werkrijders gekeken.
Wat ze ons bij Polestar echt willen verkopen is hun versie 2. Die komt met of zonder performance pack dat wat gelijkenissen vertoont met de M-packs bij BMW: je krijgt er vooral extra sportievere looks bij.
Leg je er de Tesla-maatsstaf naast, dan is de Polestar 2 eerder een concurrent voor de Tesla Model 3: een betaalbare elektrische wagen. Wat heet betaalbaar natuurlijk. Het prijskaartje is nog wel steeds € 59.800 en dat is niet wat je zegt ‘een auto voor het volk’.
It’s not a car, it’s a design accessory
Hoewel ik de Polestar auto’s al eerder op mijn radarscherm had zien verschijnen, ben ik er pas écht eens goed naar gaan kijken na het horen van één van de Polestar designers op een conferentie. Alles rond dat merk klopt gewoon.
Het is allemaal afgelijnd en heel erg subtiel. Het sterlogo dat omhoog hing op de autosalonstand zou niet misstaan als lichtelement in menig interieur. Noem mij één ander automerklogo of logo in het algemeen for that matter dat je in je living zou ophangen?
Wat de auto’s betreft: ja het zijn nog altijd tot op zekere hoogte Volvo’s. Vooral de Polestar 2 heeft nog wel Volvotrekjes. Zelfs de Polestar 1 zou voor het ongetrainde oog in de Zweedse stal worden gesitueerd.
Maar ze hebben dat bij Polestar goed gezien. De ervaring rond een merk is minstens zo belangrijk als de auto zelf. De tijden de nichemerken zijn aangebroken en je hoort op de elektro-automarkt mensen snakken naar ‘iets anders van big-T’.
Hoeveel performance zit er nog in Polestar?
Polestar begon ooit -en ik zeg het wat denigrerend- als de inhouse tuner van Volvo. Ook vandaag nog kan je een Volvo laten optimaliseren onder de Polestar merknaam.
Het ‘nieuwe’ Polestar hinkt duidelijk nog wat op twee benen: de Polestar 1 is flatout een sportbak. Twee elektromotoren én een benzinebak van 2 liter op een aluminium chassis en een koetswerk met heel veel carbon. Het sportresultaat daarvan valt me echter wat tegen: Je hebt toch nog 4 seconden nodig om van 0 tot 100 te komen. Je rijdt er dan weer wel 150 kilometer puur elektrisch mee.
Dan blijft de Polestar 2, de wagen waar jij en ik straks mee zouden kunnen rijden, met een 4,7 seconden van 0-100 niet eens zo heel ver achter. Het doelbereik van 470 kilometer is best aardig. Geen Tesla-prestaties maar de Polestar is wel wat groter dan de concurrerende Model 3. Performance moet dus met een korrel zout worden genomen.
Zou ik een Polestar 2 overwegen?
In 2021 loopt de leasing van mijn BMW af en dus ben ik stilaan mijn opties aan het verkennen. Een elektrische wagen is daarbij zeker een mogelijkheid. De Polestar 2 staat voor mij daar zeker bovenaan.
Hier in Antwerpen loopt er sinds een paar jaar een project met slimme verkeerslichten. Dat zorgt volgens de website van de stad voor een veilige en vlotte doorstroming van het verkeer. Dat is maar één voordeel. Vanmorgen sprak ik op weg naar de bakker met zo’n slim verkeerslicht. Je leert nog wat bij.
Het begon toen ik op de knop drukte hier bij ons om de hoek. V: “Dag fietser, vroeg bij vandaag!” J: “Als ik hier ‘s morgens passeer is dat meestal op dit uur hoor. Mag ik over?” V: “Even geduld jongeman.” J: “Maar er is niemand anders op weg en jij bent een slim verk…” V (duidelijk geërgerd): “Iedereen op zijn beurt, ok?” J: “OK. Ik wacht wel.”
Het moet tien na zes zijn geweest. Als ik brood eet bij het ontbijt ben ik nogal gesteld op vers. Dus sta ik vaak vroeg bij de bakker. Dat kilometertje in de ochtendlucht doet daarenboven deugd.
V: “Nog eerst even die auto’s doorlaten en dan kom jij aan de beurt.” J: “Die ene auto daar, die is pas gestopt en ik sta hier al even.” V: “Zo is dat, elk om beurt.” J: “Hoe, maar jij bent toch slim?” V: “Klopt helemaal, daarom moet je op het knopje duwen als je over wil.” J: “Die auto dan? Moet die dat ook?” V: “Als het is om moeilijk te doen, kan ik je ook laten wachten hé. Dan schakel ik over op mijn vorige instelling en doe je er vijf minuten over om het kruispunt over te steken.”
Dat zat zo: het kruispunt was opnieuw aangelegd en er werd gekozen voor halfvierkant rood. Een soort compromis dat ervoor zorgde dat wanneer je het kruispunt links wou oversteken met de fiets je twee keer gedurende tweeënhalve minuut stilstond voor rood. Een situatie waarvan zelfs de meest hardnekkige fietshater moest toegeven dat het wat overdreven was.
J: “Dus eigenlijk zit jouw intelligentie erin dat ik op een knopje duw en dat ik dan het gevoel heb een actie gedaan te hebben en dan krijg ik gewoon groen wanneer dat ook zonder dat knopje zou gebeurd zijn.” V: “Klopt als een bus. Daarenboven is het veel verkeersveiliger want als jij niet duwt, wordt het niet groen en wanneer je toch zou oversteken, ben je sowieso in fout.” J: “Dat is verkeersveiliger?” V: “Het scheelt in het onveiligheidsgevoel voor autobestuurders.” J: “Ik ben…” V: “Groen! Snel die fiets op! Je hebt vijftien seconden om over te geraken!”
Ze rolden bijna over elkaar, de mensen die me er op wilden wijzen dat ik met de Google Pixel 4 XL de teleurstelling van het jaar had gekocht. Dat beweerden ze niet zelf. Dat beweerde Marques Brownlee in een video op YouTube (vanaf minuut 15:12).
Ook ZDnet en Android Authority en andere reviewers waren niet laaiend enthousiast. Er viel anders wel een lijn op te trekken, op die slechte reviews: er was veel verwacht van de Pixel 4 en die verwachtingen waren om diverse redenen niet ingevuld. Teleurstelling was het logische gevolg.
Mij gaf het een beetje de indruk dat mensen een vliegende auto hadden verwacht en dat de teleurstelling slechts een Lamborghini Aventador betrof. Maar toen was ik al vooringenomen.
Een week met de Pixel 4 XL
Inmiddels loop ik dus een week rond met de Pixel 4 en ik kan niet zeggen dat ik zwaar teleurgesteld ben. De upgrade van mijn vorige telefoon (een bijna afgeschreven OnePlus) was dan ook niet min.
Wat mij het meest opvalt is de batterijduur die ik uit de Pixel haal. Op werkdagen heb ik een pendel van ongeveer anderhalf uur à twee uur per dag. Tijdens die ritten sloot ik deze week de telefoon aan terwijl ik Android Auto, Waze en Audible gebruikte. Dat bleek voldoende om de dag door te komen en meer. Verder heb ik niet opgeladen. Helemaal niets.
Daarnaast zijn er uiteraard de foto’s. Eén van de redenen waarom ik sowieso van plan was over te schakelen naar een nieuwe telefoon. Het moet gezegd: voor een teleurstelling van het jaar schiet dat ding best straffe beeldjes.
Waarom ik een Pixel 4 kocht
Misschien moeten we even terug naar waarom ik überhaupt voor een Pixel ben gegaan. Ook al was er sprake van teleurstellingen. Ook al had ik voor hetzelfde (of iets minder) geld een andere telefoon kunnen kopen.
Sowieso zou het opnieuw een Android telefoon worden. Wij zijn een Google Home / GSuite integratie familie en eens je die keuze gemaakt hebt, is er niet zo’n harde weg terug. iPads? Dat dan weer wel.
De Google Pixel is daarenboven de flagship phone van big G. Dat betekent dat je drie jaar lang kan rekenen op het laatste Android besturingssysteem. Niet na drie-vier-zeven maanden maar op de dag dat het op de wereld wordt losgelaten. Features, toeters en bellen inbegrepen.
Daarnaast zijn er de foto’s. Die waren op de Pixel 3 al ronduit indrukwekkend en zijn nog wat verbeterd heb ik de indruk. Om nu eind 2019 een telefoon te kopen van meer dan een jaar oud, dat vond ik echter wat te belachelijk.
Misschien is de voornaamste reden nog irrationeel. Als ik heel eerlijk ben vind ik het wel leuk om een telefoon te hebben die je niet zo vaak ziet. Het is belachelijk en patserig, ik weet het maar ik wil daar ook niet flauw over doen.
Is de Pixel 4 XL een teleurstelling?
Nee, de Google Pixel XL is niet goedkoop. Dat is geen enkele toptelefoon. Ja, er zijn voor dezelfde prijs snellere, grotere en smartphones met meer camera’s. Dat wist ik toen ik de telefoon bestelde. Hij doet echter waar ik ‘m voor gekocht heb. Dat lijkt me wel zo belangrijk.
Een aantal jaar geleden kocht ik me een Google Nexus. Dat was toen zeg maar de officiële Google-telefoon. De Google Nexus heet nu Google Pixel en bij Coolblue is die niet meer te koop. Zelfs op de officiële Google store voor België is er van de Google Pixel 4 geen sprake. Het zal met prioriteiten te maken hebben.
Lang verhaal kort: het glas van mijn OnePlus begaf het en ik had mijn gedacht eigenlijk al gemaakt. Ik dacht dus een ommetje Duitsland te maken. Daar koop je een Pixel immers gewoon van het schap van de jawaddedadde Mediamarkt.
Ich bin ein Ausländer
Er bleek ook een makkelijker manier om aan een Google Pixel 4 te geraken. Het antwoord op het raadsel ‘hoe koop je een Google Pixel in België’ luidt plain and simple ‘amazon.de’. Je hoeft er niet eens je naamvallen voor te hernemen want die .de versie bestaat gewoon ook in het Nederlands.
Wanneer je een Amazon.com account hebt, werkt die ook op de .fr .co.uk of .nl versie. Dus ook op de Amazon.de. Wanneer je bij Amazon een business account aanmaakt en bestelt, dan wordt de BTW zelfs automagisch afgetrokken. Want ja, import uit het buitenland dus.
Zelf kocht ik de witte XL versie in 64GB. Dat wit om esthetische, werk- en merkaangelegenheden. Die XL omwille van de screen real estate en omdat ik graag nog eens een echt grote telefoon wilde. 64GB want ik ben mentaal niet klaar voor een telefoon van meer dan € 1000.
Wat kost een Google Pixel 4?
Je betaalt bij Amazon gewoon de prijs zoals je die in de winkel zou betalen. Op moment van schrijven is dat € 899 (BTW inclusief) voor de XL versie en € 695 (BTW inclusief) voor de gewone versie.
Er bestaan ook een hoop (vooral Nederlandse) sjacherwebsites die je een Google Pixel 4 willen verkopen tegen een invoermeerprijs. Helemaal nergens voor nodig dus.
Amazon levert je met medewerking van de Belgische posterijen zonder morren een Pixel aan huis. Nee, dat is geen next day delivery maar dat is voor mij nog nooit een bezwaar geweest.
Amazon, srsly?!
Nee, bestellen bij Amazon zit nooit echt superlekker. Al zeker niet in de eindejaarsperiode. Daarvoor zijn de geruchten die je hoort over de werkomstandigheden in de Amazon distributiecentra meer dan iets te luid. Dat wordt enkele jaren extra in het vagevuur, later.
Het jaar zit er bijna op. Tijd om lijstjes te maken. Van de boeken die ik gelezen heb bijvoorbeeld. Dat blijken er dit jaar 25 te zijn. Het leeuwendeel hiervan gelezen als audioboek tijdens verplaatsingen van hot naar her.
De boeken staan in willekeurige volgorde. Want boeken vergelijken, dat lukt misschien nog binnen een genre en dan nog zal veel persoonlijk zijn. Er staat telkens een affiliatelink bij naar het boek. Gewoon. Omdat het kan.
A brief history of time — Stephen Hawking
De geschiedenis van het heelal begrijpbaar voor gewone mensen. Dat moet zowat de pitch zijn waarmee je dit boek verkoopt. Deze gewone mens kwam bij tijd en wijlen wat voorstellingsvermogen tekort om de brief history helemaal te bevatten maar toch warm aanbevolen.
Leonardo da Vinci — Walter Isaacson
Wat een onwaarschijnlijk verhaal. Uitvinder. Schilder. Beeldhouwer. Strateeg. Hij was het allemaal. De spreekwoordelijke twaalf stielen afgevinkt maar vaker succesvol dan niet. Het boek van Isaacson beschrijft het in detail. Het boek is minder druk dan de tentoonstelling.
Mythos — Stephen Fry
De Griekse mythes herverteld en voorgelezen door meesterverteller Stephen Fry. What can possibly go wrong? Niets dus. Toegegeven, nog niet helemaal uit dit (audio)boek maar toch ver genoeg om het al aan te bevelen.
The laws of human nature — Robert Greene
In dit boek beschrijft Greene 48 wetten die de mens vormen tot wie hij is of zou kunnen zijn. Eigenlijk is dit boek de (veel) verbeterde versie van How to win friends and gain influence. Verbeterd in de zin dat het veel verder gaat. Niet toevallig een prijswinnaar in het businessboekenschap.
Identity — Francis Fukuyama
Je kent de Amerikaanse politicoloog van Fukuyama nog van zijn The end of history. Dit boek gaat dieper in op het concept ‘identiteit’ wat in het politieke discours nogal een prominente rol speelt.. Als politiek anno 2019 je ook maar iets interesseert, is dit een boek dat je gelezen moet hebben.
Ruined by design — Milke Monteiro
Dagelijks zie ik tot wat Facebook in staat is als het gaat over targeting. Mijn klanten verkopen potjes yoghurt en flesjes water, verzekeringen en opleidingen. Je weet echter dat je met dezelfde technieken ook angst en xenofobie kan verkopen. Monteiro maakt zich daar een boek lang kwaad over. Te lang uitgesponnen maar het geeft je tenminste 7 uur de tijd om er eens diep over na te denken.
Range — David E Epstein
Een boek om mezelf te overtuigen van mijn eigen gelijk, zo beschreef ik het in een eerdere blogpost. Over waarom het beter is om van meer op de hoogte te zijn van alleen maar je eigen vakgebied. Lezen.
E. — Matt Baumont
Het was sector- en modderfietsgenoot Kris die mij dit boek liet lezen. E. staat voor e-mail en het boek is een lange over en weer tussen mensen op een reclamebureau. Herkenbaar bij (vele) momenten en vast en zeker niet alleen voor mensen uit de marketing en communicatie. Een boek dat je laat relativeren.
Alchemy — Rory Sutherland
Dit is het boek dat ik zelf had willen schrijven. Stop. Marketing en communicatie bekeken door de bril van evolutionaire en sociale psychologie. Het is wat Amerikaans soms en niet altijd één-op-één toepasbaar in de Europees-Belgische context maar toch zeer interessant. Jammer dat het al geschreven is dus.
Midnight in Tchernobyl — Adam Higginbotham
Toen in Tchernobyl het dak van reactor 4 de lucht werd ingeblazen, was ik druk op weg om puzzels van 32 stukken in elkaar te leggen. Veel te jong dus om het mij te herinneren. De reeks heb ik nog niet gezien maar het boek over de kernramp en vooral hoe het daarna ging, is alvast heel interessant om lezen.
