Mooie analyse van “Sherlock”.
“(…)sequences that capture the semi-virtual, semi-real ways that we think, and feel, and meet, and connect today. It’s a rare attempt to make visible something that we take for granted: a new kind of cognition”
http://www.newyorker.com/arts/critics/television/2014/01/27/140127crte_television_nussbaum
Op sommige momenten is Sherlock’s manier van naar dingen kijken erg herkenbaar. Maar meestal gaat ie toch echt te ver in zijn oplettendheid. (Wanneer hij een losse reeks code in 1″ koppelt aan een vlucht op Heathrow.) En dat merk je soms ook aan zijn verlamde manier van doen. (Goed acteerwerk om daar rekening mee te houden.)