Sedert ik 500 volgers heb op twitter, voeg ik nog maar heel zelden mensen proactief toe. Wel volg ik standaard terug. Na screening. Follower/followingratio, laatste tweets, biografie. Als niets wijst op spam kan je mij krijgen. Jij bent geïnteresseerd in mijn tweets neem ik aan? Dan ik ook in jou.
In de kleine lettertjes staat dan wel dat ik niet alles van je zal lezen. Iets meer dan 1000 mensen volgen lukt on the spot nog wel maar laat ons een kat een kat noemen, als je naar het kleinste kamertje over en weer moet, ga je naderhand niet langs die tijdlijn lopen om te kijken of je wat gemist hebt. Laat staan als je een vergadering hebt gehad of een les hebt staan geven. De nacht.
Op die manier zie ik waardevolle links niet, mis ik inzichtelijke tweets. Veel mopjes ook die me aan het lachen hadden kunnen brengen. Dat geloof ik sterk. Dat is het jammere aan dit systeem.
Soms. Heel soms wil ik radicaal zijn en iedereen buitengooien en opnieuw beginnen zoals Davy gedaan heeft. Maar dat doe ik dan niet. Ik ben niet zo sterk in het onthouden van namen en ik val niet graag mensen af. Want ik ben vader en niet meer zo wham-bam-radicaal.
Soms twijfel ik. Denk ik dat ik een geheime lijst aan moet leggen met mensen die ik altijd wil lezen. Maar elk vogeltje zingt zo verschillend dat die lijst ook weer niets wordt. Dus heb ik geen lijstjes. Enfin, ik heb ze maar ik gebruik ze niet.
De lijstjes die ik gebruik zitten in mijn hoofd. Die scannen een tijdlijn als was het een concertzaal. Het tafeltje. De tafeltjes met mijn vrienden haal ik er zo uit. Als zij gaan bomen over politiek of sport of media of whatever, doe ik mee of ik luister met een heel of een half oor.
Af en toe ga ik, met behulp van een programmaatje eens gericht langs de volgers en af en toe flikker ik er eens iemand af. Meestal doe ik dat niet. Ik word zelf ook niet graag uit zo’n lijst gehaald. Echt. Niet. Ik wil niet dat mensen denken dat ik me beter voel of zoiets.
Soms moet het. Niet actief genoeg. Te actief. Negatieve karma. Geen wezenlijke bijdrage. Al te foute opmerkingen. Soms is dat zelfs niet nodig.Dan stuurt iemand me (vaak vlak na terugvolgen) een DM dat ik zonodig haar blog moet gaan lezen of dat hij mijn boek wil signeren of dat ik korting krijg als ik naar zijn lezing wil en wat nog al niet. Als iemand meent een iPad te kunnen winnen middels een retweet en de naam of de avatar zegt mij echt niets. Sorry. Het is 2011 voor iedereen.
Vooralsnog hou ik het er maar op denk ik. Sterrensystemen of lijstjes zijn aan mij niet besteed. Twitter is voor mij een plaats voor conversatie. Ik wil me niet beperken tot dat ene clubje dat hip is en wat onder zichzelf gaat kwekkelen. Daarvoor ben ik niet alleen niet hip genoeg maar ook niet hard genoeg. Ik geef dat toe.
Ik deel kennis en beantwoord een vraag van een haast willekeurig gekozen persoon, ik post de link naar mijn blog en krijg er een andere voor in de plaats. Ik voer een discussie. Geen formules. Iedereen min of meer zichzelf.
Wat jij?