Tag: followers

To follow or not to follow, that’s the question

Sedert ik 500 volgers heb op twitter, voeg ik nog maar heel zelden mensen proactief toe. Wel volg ik standaard terug. Na screening. Follower/followingratio, laatste tweets, biografie. Als niets wijst op spam kan je mij krijgen. Jij bent geïnteresseerd in mijn tweets neem ik aan? Dan ik ook in jou.

In de kleine lettertjes staat dan wel dat ik niet alles van je zal lezen. Iets meer dan 1000 mensen volgen lukt on the spot nog wel maar laat ons een kat een kat noemen, als je naar het kleinste kamertje over en weer moet, ga je naderhand niet langs die tijdlijn lopen om te kijken of je wat gemist hebt. Laat staan als je een vergadering hebt gehad of een les hebt staan geven. De nacht.

Op die manier zie ik waardevolle links niet, mis ik inzichtelijke tweets. Veel mopjes ook die me aan het lachen hadden kunnen brengen. Dat geloof ik sterk. Dat is het jammere aan dit systeem.

Soms. Heel soms wil ik radicaal zijn en iedereen buitengooien en opnieuw beginnen zoals Davy gedaan heeft. Maar dat doe ik dan niet. Ik ben niet zo sterk in het onthouden van namen en ik val niet graag mensen af. Want ik ben vader en niet meer zo wham-bam-radicaal.

Soms twijfel ik. Denk ik dat ik een geheime lijst aan moet leggen met mensen die ik altijd wil lezen. Maar elk vogeltje zingt zo verschillend dat die lijst ook weer niets wordt. Dus heb ik geen lijstjes. Enfin, ik heb ze maar ik gebruik ze niet.

De lijstjes die ik gebruik zitten in mijn hoofd. Die scannen een tijdlijn als was het een concertzaal. Het tafeltje. De tafeltjes met mijn vrienden haal ik er zo uit. Als zij gaan bomen over politiek of sport of media of whatever, doe ik mee of ik luister met een heel of een half oor.

Af en toe ga ik, met behulp van een programmaatje eens gericht langs de volgers en af en toe flikker ik er eens iemand af. Meestal doe ik dat niet. Ik word zelf ook niet graag uit zo’n lijst gehaald. Echt. Niet. Ik wil niet dat mensen denken dat ik me beter voel of zoiets.

Soms moet het. Niet actief genoeg. Te actief. Negatieve karma. Geen wezenlijke bijdrage. Al te foute opmerkingen. Soms is dat zelfs niet nodig.Dan stuurt iemand me (vaak vlak na terugvolgen) een DM  dat ik zonodig haar blog moet gaan lezen of dat hij mijn boek wil signeren of dat ik korting krijg als ik naar zijn lezing wil en wat nog al niet. Als iemand meent een iPad te kunnen winnen middels een retweet en de naam of de avatar zegt mij echt niets. Sorry. Het is 2011 voor iedereen.

Vooralsnog hou ik het er maar op denk ik. Sterrensystemen of lijstjes zijn aan mij niet besteed. Twitter is voor mij een plaats voor conversatie. Ik wil me niet beperken tot dat ene clubje dat hip is en wat onder zichzelf gaat kwekkelen. Daarvoor ben ik niet alleen niet hip genoeg maar ook niet hard genoeg. Ik geef dat toe.

Ik deel kennis en beantwoord een vraag van een haast willekeurig gekozen persoon, ik post de link naar mijn blog en krijg er een andere voor in de plaats. Ik voer een discussie. Geen formules. Iedereen min of meer zichzelf.

Wat jij?

Sorry, Leo, je hebt het niet begrepen

Als Leo wat zegt, dan luister ik. Enfin, als Leo spreekt, en dat doet hij vaak, dan luistert zowat de halve tech wereld mee. Inclusief journalisten en bloggers en allerhande meninghebbers. Wij spreken hem na want hij weet, kent en doet veel.

Ook als Leo teleurgesteld is, luisteren wij mee, als hij van de daken schreeuwt dat vier jaar sociale media een langgerekt roepen in de woestijn was. Tegen muren op en luid en luid. Leo was (en is misschien) een Google Buzz fan maar niemand die het merkte wanneer hij plots stil was. Niemand die luisterde of misschien…

Het is niet omdat veel journalisten en bloggers  en meninghebbers de dag na de uitzending van This Week in Google ineens een mening hebben dat we zijn woorden allemaal moeten gaan overschrijven. Je kan het ze niet kwalijk nemen, ook Google PR doet het. Want Leo heeft het deze keer niet begrepen.

Hij noemt sociale media een echokamer, een plaats waar iedereen roept en niemand luistert, zelfs niet naar zichzelf

It makes me feel like everything I’ve posted over the past four years on Twitter, Jaiku, Friendfeed, Plurk, Pownce, and, yes, Google Buzz, has been an immense waste of time. I was shouting into a vast echo chamber where no one could hear me because they were too busy shouting themselves. All this time I’ve been pumping content into the void like some chatterbox Onan. How humiliating. How demoralizing.

No one noticed.
Not even me.

Leo wil inderdaad wel eens in een echokamer roepen maar hij maakt de fout die de struikelaar maakt. De struikelaar draait zich om, zijn ogen schieten vuur naar de losliggende stoeptegel. Hij is kwaad op het stuk beton dat hem kwaad heeft berokkend. Op die manier verwijt Laporte dat de kamer zijn woorden blijft herhalen.

Niet dat ik hem niet begrijp. Met 222388 volgers kan het niet dat je je op de intense interactie met iedereen storten. Als ik zie wat een vraag van mij aan antwoorden en reacties oplevert… en dat maal 200 doe.

Toch is het tekenend. Veel mensen, haast alle bedrijven, zijn geïnteresseerd in één cijfer. Het was een keurmerk, vroeger, in de begindagen. Toen Guillaume (namedropping intended) mij na een interview mij keurend bekeek en vroeg “zo, je zit op twitter, en hoeveel volgers heb je?”. Het waren er toen ergens in de 250 en ik was trots met het mailtje van twitter dat mij meldde dat hij mij ook volgde.

Maar Guillaume volgt mij niet meer en weet je wat? Ik zou het jammerder vinden als pakweg Hilde of Koen of Tom of Anne of Mathias of Bart of Thomas of Sam mij zouden unfollowen. Omdat zij feedback geven. Desnoods via de achterdeur. Omdat zij de lakens zijn die de ruimte de echo ontnemen.

Het is dat wat Leo niet begrepen heeft. Hij heeft een strakke loft en kan niet kiezen tussen een gordijn dat de echo zou wegnemen of een spiegel waarin hij zichzelf kan bekijken.