Facebook installs its own pixel on an advertiser’s conversion page, such as an ecommerce checkout or signup success page. Facebook references who triggers this pixel with its own logs of who has seen what ads.
Nothing here that could not be done before but there is one major shift: Facebook is now the primary owner of the user data, making your shoppings a new asset in the array Facebook already has.
Soms komt een mens al eens een interessante tweet tegen waarvan je denkt: daar zit een verhaal in. Deze is er zo één.
kan toeval zijn maar ik vind het niet leuk dat als ik via gmail verstuur over italiaans eten, ik iets later een google ad zie daarover!
Opvallend dat iemand als Guido dat niet weet, denk ik dan. Uiteraard. Google laat relevante advertenties zien. Dat noemt men een businessmodel. Een model dat trouwens best schijnt te werken. Ook in Gmail.
Toen Gmail in 2004 gelanceerd werd, moet er ook binnen Google een hartig woordje zijn gepraat over die advertenties. Mensen zouden dat niet willen, contextuele reclame bij hun persoonlijke mails. Banners zijn dood, riep het andere kamp. De contextuelen haalden het. Het was 2004 en de privacybom had nog niet toegeslagen.
We leven inmiddels in een nieuw decennium en we voelen ons meer bekeken dan ooit. Het spotlighteffect slaat in al zijn hevigheid toe op het digitale front. Mensen voelen zich ineens bekeken. We zien in de advertenties van bol.com net die producten die ze eerder op de site hebben bekeken. We zien advertenties voor italiaanse restaurants als we erover mailen.
We voelen ons bekeken en google weet alles over ons. ‘Ze’ weten alles over ons. Althans dat geloven we. Google scant de tekst van een mail, leest een stad, leest het woord restaurant en leest reserveren. Een algoritme maakt de som. Het zou me niet verbazen als dat ergens aan jouw google-profiel wordt gehangen.
Privacy is het nieuwe onveiligheidsgevoel. Gestoeld op berichten verspreid in de media duikt een collectieve angst op. Gestoeld op een collectieve angst worden in de media berichten verspreid.
Je kan dat eng vinden, dat geloof ik best. Dat er een bedrijf is dat weet dat jij overweegt in een bepaalde stad een restaurant te bezoeken. Ik begrijp dat mensen het argument van de gepersonaliseerde reclame van tafel vegen. Ook al gebruiken die mensen klantenkaarten en vragen ze catalogi aan bij postorderbedrijven.
Wanneer straks. Enfin. Nu eigenlijk, de social graph meer en meer zal worden opgenomen in de zoekresultaten maar ook in de reclame, zal de roep om meer privacy opnieuw luider klinken. Wanneer er echter gevraagd wordt aan mensen wat ze vinden van reclame, dan is de irrelevantie vaak een struikelblok.
De mens is er nog niet uit. Ik ook niet. Al geloof ik dan niet in privacy online. Zolang je zelf de controle houdt, zie ik geen probleem.
Eigenlijk ben ik wel eens benieuwd naar uw mening.